* * *

ქალაქში გაზაფხული შემოდის. გვიანია მაგრამ თავსხმა წვიმის დროსაც გულს გაგივსებს შეგრძნება, რომ მალე გამწვანებულს ნახავ ხეებს.
 სამსახურიდან სახლშ ვბრუნდები, ფეხით. ქუჩაში წვიმის ნიაღვრები მოდის. თხლად მაცვია, თხელი საგაზაფხულო ქურთუკი, ჯინსი და ბოტასები,  მაგრამ არას დაგიდევთ, მიყვარს ჩემი სხეული თავისუფლებას როცა გრძნობს.
 ვფიქრობ ათას სისულელეზე და ყველაზე ნაკლებად იმაზე რაც წესით უნდა მაწუხებდეს. პეტერი უკვე ორი კვირაა არ გამოჩენილა, ჩხუბის პირველ დღეებში საკუთარ თავს ვადანაშაულებდი, სასიკვდილო განაჩენი ნაადრევად გამომქონდა, მაგრამ ბოლო დღეებია სრულიად მშვიდად ვარ, არც მახსენდება პეტერი. იქნებ ყველაფრის ასე დამთავრება უკეთესი გამოსავალი იყოს, იქნებ ყველაფრის გართულებას ასე ჯობდა- თავს ვიმშვიდებ და ვცდილობ სივრცეს გავუღიმო, ბოლოს და ბოლოს გაზაფხულია.

ფიქრი ოცდამეცხრამეტე

“მინდიხარ!” ტუჩების მოძრაობით მეუბნება  მაგიდის მეორე მხრიდან.

  პეტერის ჩამოსვლასთან დაკავშირებით წვეულება გამართეს სახლის უკანა ბაღში, ვაშლების ქვეშ.

  სახეაწითლებული იოსი ლუსიანასთან ჩახუტებული წევს ჰამაკში, დედაჩემი მთვრალ მამაჩემს ეჩხუბება, პეტერი ღიმილით მიყურებს და მერე ისევ იმეორებს
 “მინდიხარ.”

 სამი კვირაა არ მინახავს, ორი კვირის წინ შოკური შეტევა მქონდა, ისევ საავადმყოფოში ვიყავი და ისევ გამოვიქეცი, როგორღაც ახერხებენ გამიწელონ სიკვდილის პროცესი, მაგრამ უკვე ისე გამოვიყურები როგორც მოსიარულე მკვდარი და პეტერს კიდევ ერთხელ უნდა ჩემთან დაწოლა.

 შალის პლედს მჭიდროდ ვიხვევ სხეულზე…

 “მგონი აცივდა”  ტყუილის გამო ბურძგლები მაყრის, ან იმის გამო, რატომაც ამ ტყუილს ვიძახი “წავალ დასაძინებლად”

 “წამოგყვები” ამბობს დედაჩემი და დასახმარებლად იწევს

 “მე თვითონ”

ფიქრი ოცდამეთვრამეტე

  ზაფხულია, არ მახსოვს რომელი წლის, ჟილინა- ჩემი მშობლიური ქალაქი, ჩემი ოთახი, ღამე, მწერების ხმაური გარეთ და ოთახში მე, მწყურვალი, რომელსაც ადგომა ეზარება.

   ვდგები მარცხენა მხრიდან, როგორც დაჩვეული ვარ. ჩემდა გასაკვირად სხვის სხეულს ვაწყდები.

  გონებაში ვკივივარ,  რეალურად კი მხოლოდ ჰაერის ხარბად შესუნთქვას ვახერხებ.

 სხეული ადგილს იცვლის, ლამპიონების შუქზე ვამცნევ რომ კაცია...

   მახსოვს რომ ვარ მარია კანე 21 წლის, ახლა ზაფხულის არდადეგებია, მახსოვს რომ მყავს დედა და მამა, რომლებსაც ჩემს წინ ოთახში ძინავთ, ბებია და ბაბუა მთიან სლოვაკეთში, მაგრამ ეს კაცი ნამდვილად არ მახსოვს ვინაა. კიდევ უფრო მწყურდება, მაგრამ ადგომას ვერ ვახერხებ, მკრთალ სინათლეზე სხეულს ვაკვირდები, მგონია რომ ჩემი ღამეული ოცნებები განსხეულდნენ, ზეწარი ლამის გადაძვრეს, მხოლოდ წინდები და ბოქსიორის ტრუსები აცვია, სუნტქავს ღრმად და ხმაურიანად, ასთმიანივით, მერე უცებ გაინაბება, თითქოს მოკვდა და უცებ ისევ ამოისუთქებს.

ფიქრი ოცდამეჩვიდმეტე

“ორსულადაა”

“ვინ?”

“ვინ და ლუსიანა” გავრბივარ პეტერისკენ, რომელიც ბაღში მწვადს წვავს მამაჩემთან ერთად, თან ხელში ლუსის გამოგზავნილი ორსულობის ტესტი მიჭირავს

 “ნელა…!”

გვიანია ფეხი უკვე წამოვკარი ნახშირის ვედროს და წავიქეცი.

 “რამე იტკინე?” მომვარდა პეტერი 

 სიცილი ამივარდა, იმასაც

 “მალე პატარა ეყოლებათ, რა ბედნიერებაა”

პეტერის მობილურით უნგრეთში ვრეკავთ

 მეორე მხრიდან ბოხი  ხმა ისმის

“როგორ გაუბედე ჩემს მეგობარს რომ ასე უნდა აწამო ცხრა თვე”

“ეშმაკმაც დალახვროს, ბებერო მუსუსო, შენ ისევ ცოცხალი ხარ?.. ლუსი, მარია რეკავს!” აღფრთოვანებული ყვირის

 ტანში სიამოვნების ჟრუანტელი მივლის მათი ხმის გაგონებაზე, როგორი სიურპრიზი გამიკეთეს, ხომ შეილებოდა ეს ყველაფერი ტელეფონით ეთქვათ, მაგრამ დაზღვეულ კონვერტში ჩადებული მხოლოდ ეს ერთი ნივთი იმდენს ნიშნავდა რომ მეგონა გული გამისკდებოდა…

 საღამოს, ხანგრძლივი გულისრევის შემდეგ გული წამივიდა და მეორე დღეს საავადმყოფოში გავიღვიძე.

 მახსოვს მამაჩემის შეშფოთებული სახე, ჩემს მობრუნებას რომ ცდილობდა და მეხვეწებოდა თვალები არ დახუჭოო.  მინდა ახლა აქ იყოს და მადლობა გადავუხადო ჩემს გვერდით ყოფნისთვის.

 22 წლის ვიყავი, ლიდიას სიკვდილიდან რამოდენიმე კვირაში თავის ტკივილები და გულის რევა დამეწყო, აღმოჩნდა რომ ქალისშიდა წნევა მქონდა მაღალი და მასზე მიმკურნალეს, თუმცა მაინც არ გაიარა, მერე რომელიღაც ექიმს აზრად მოუვიდა ტომოგრაფიის გაკეთება, რომელმაც აღმოაჩინა რომ ტვინზე “პაწუკა” წარმონაქმნი მქონდა, სიმსივნე მხოლოდ II  სტადიის იყო, იმედით გასხივსნებული ჩემი მშობლები, ყოველ დღე ზეიმობდნენ ჩემს გამოჯანმრთელებას, მაგრამ სადღაც ხუთი თვის შემდეგ ისევ დამეწყო იგივე სიმპტომები, მერე ისევ ბიოფსია ჩაატარეს და დაადგინეს რომ არსადაც არ წასულან ეს საშინელი უჯრედები და რომ ტვინში ისე იყვნენ გამჯდარები ვერც მოაშორებდი, მერე მე ვთქვი უარი ლაზერულ და ქიმიურ თერაპიაზეც, თმებიც ამომივიდა და უნგრულ გაზეთში გაკეთებულ განცხადებაზეც დასტური მომივიდა…

ფიქრი ოცდამეთექვსმეტე

    გზა ბრატისლავადან ჩემს ქალაქამდე ცოტა არ იყოს გაიწელა, პეტერი უკვე ჩემზეა მოსვენებული და პირდარებულს ძინავს, როგორც ყოველთვის, მე კი ფანჯარაზე ცხვირმიჭყლეტილი ვცდილობ, მინაზე არეკლილი ხედები სამუდამოდ ჩავიბეჭდო გონებაში, ექიმმა მგზავრობა არასასურველად მიიჩნია, ჩემი სურვილის საწინააღმდეგოდ, მეც ავდექი და წამოვედი, თავს კარგად ვგრძნობ, არაჩვეულებრივად ექიმის სიტყვები მახსენდება: მაშინ როცა გგონია ყველაფერი დაწყნარდა, ყველაზე დიდი ტკივილების ტალღები დაიწყება. ცოტა არ იყოს მეშინია, ალბათ ვერ გავუძლებ, დამაძალებენ მორფინს და ყველანაირი სახის გამაყუჩებლებს,  ვუბრუნდები ჩემს ძველ ექიმს, ალბათ ის ისევ გამომიწერს და დიდ ანოტაციას მოაყოლებს: ე ვიტამინი დაეხმარება შენს სხეულს ენერგიის აღდგენაში, დამაძინებლები  დაგეხმარება სიმშვიდის შენარჩუნებაში, სილიციუმი გაგიმაგრებს ძვლებს,  ნიორი, ხახვი და ხილი ტვინს მიაწოდებს ჯანსაღ სისხლს...

 “სად ვართ?” ჩუმად კითხულობს პეტერი და ცხვირს ჩემს პერანგზე იფხანს

 “ცოტა დარჩა და მივალთ”

 “როგორ გრძნობ თავს?”

 “არაჩვეულებრივად, თითქოს უნივერსიტეტის დაწყებიდან პირველი უიქენდია და მოუთმენელად ველოდები როდის გავუზიარებ მშობლებს პირველ შთაბეჭდილებებს... არადა 25 წლის ვარ... უკვე ვამთავრებ ცხოვრებას”

 “შენ სულ არ გავხარ 25 წლის გოგოს, გაცილებით პატარა ხარ და გაცილებით დიდი... ერთი სიტყვით უასაკო ხარ”

  “უასაკო არა... უკვე ბებერი, რომელმაც ცხოვრებაში ევრაფერი მნიშვნელოვანის გაკეთება და დატოვება ვერ მოასწრო და საბოლოო სარეცელზე მიტირის წარსულს”

  “ყველაზე მნიშვნელოვანი რაც შეგეძლო გაგეკეთებინა უკვე გააკეთე - თავი შემაყვარე და სიყვარული ისწავლე...  ხანდახან ასეც ხდება ადამიანებს ვეჩვევით, ძალიან ვეჩვევით და მერე ვხვდებით  რომ მათ უნდა დავემშვიდობოთ... სამუდამოდ. როცა ერთ მზიან დღეს შენი ბინის უკანა ქუჩიდან ეკლესიის ზარები დარეკავენ შენ აღარ იქნები ჩემთან და მონატრების ტკივილი შეცვლის ყველა ბედნიერ წამს შენთან გატარებულს.” მხარზე მკოცნის და ისევ საძილედ ეწყობა.

  საოცარია, როგორ შეუძლია ასე ადვილად შეხედოს ყველაფერს... მეძინება...

 ჟილინას ავტოსადგურზე ძველ, წითელ რენოს შუახნის მამაკაცი მიყუდებია, ლურჯი საწვიმარი ლაბადა აცვია, მკლავებით ბუდე გაუკეთებია და წარბქვეშიდან იყურება

 “ისეთი გრძნობა მქონდა შენ და ლიდიას უნდა დაგხვედროდით”

 საპასუხოდ მხოლოდ ვუღიმი და მწუხარებით მეწურება გული

“პეტერ, როგორ ხარ ძველო?” ხელს უტყაპუნებს მხარზე, ცდილობს ახალგაზრდულად მოიქცეს...

 “თავად როგორ გიკითხოთ?”

 “ძველებურად... მალე, თორემ დავსველდებით, ჭირი მოგვჭამა ზაფხულმა, სამი დღეა გადაბმულად წვიმს”

 “გზაში ყველგან მზე იყო” გაკვირვებით ამბობს პეტერი და თმიდან წვიმის წვეთებს იფერთხავს.

 “ნეტა რა გახსოვს, მთელი გზა გეძინა”

 “მეძინება” მთქნარებით ამბობს ლიდია, თავს მაგიდაზე, ხელებით გაკეთებულ ბუდეში დებს და ოხრავს

“მე კიდე ხვალისთვის სტატია მაქვს დასამთავრებელი” ვდუდღუნებ მე და ჩაის დიდ ყლუპს ვსვამ

 “შენ კიდე როგორ იცი ყველაფერზე გადაყოლა, კლიშე ხომ გაქვს,მიდი და დაწერე რა”

 ვუყურებ ახლადთმაშეღებილ წვრილ გოგონას, ჩემს წინ რომ ზის და როგორც ყოველთთვის წუწუნებს, ამჯერად წინა ღამეზე, რომელიც წვეულებაზე გაუტარებია... ახლა აღარაფერი აქვს კოლეჯში გაცნობილ ახლადშეღერებულ თინეიჯერთან, მაგრამ ჩემთვის მაინც ის ლიდიაა, მიუხედავად იმისა რომ ახლა ყველაზე ნაკლებ დროს სწავლას უთმობს, წერა კი ლამის შეძულდეს.

 “ცოტა ნაკლები დრო რომ დაგეთმო გართობისთვის და მეტი სწავლისთვის, იქნებ მეტი ქულ ები დაგეგროვებინა...”

 “ოღონდაც მარია, არავინ იცის რა იქნება... შეიძლება ხვალ გადავბრუნდე და მოვკვდე, ისე რომ ჩემი სახელის და გვარის წაკითხვა მარტო ნეკროლოგების განყოფილებაში მოგიწიოს, შენ კიდე მთხოვ რომ ნამდვილ ცხოვრებაზე უარი ვთქვა? ეს შენ უნდა დაიწყო წესიერად ცხოვრება, სადაც წამიყვანიხარ ყველგან მარცხვენ”

 “რას ქვია გარცხვენ?”

 “ისე ხარ თითქოს პანაშვიდზე იყო... ცოტა გაინძერი, ბიჭებს შეხვდი, დაკავდით სიყვარულით, დაიწყე სიგარეტის ან მარიხუანას მოწევა, მერე გაიგებ რა არის ცხოვრება და არა სულელური სტატიების წერით... მე კი.. მე... ხედავ, ვგრძნობ რომ ცოცხალი ვარ... ცოცხალი”

  რამოდენიმე დღის შემდეგ ლიდია გულის შეტევით გარდაიცვალა ღამის კლუბის ტუალეტში, მე კი ერთი თვის შემდეგ მეტასტაზები აღმომიჩინეს თავის ქალის კედელზე”

 მკვეთრმა შეხტომამ ფეხითმოსიარულეთა გადასასვლელზე გასულ წელთა ბურანიდან გამომაფხიზლა, წამში გაქრნენ ძველი მეგობრების ხატებები, წვეულებების ხმაური, თავზე დათენებული ღამეები, გამოცდები, ნერვიულობა, ნერვიულობა, ნერვიულობა... საიდან იცოდა ლიდიამ თავისი ბედის ამბავი? თან მეც იგივე მემართება... ისე მივდივარ აქედან ჩემი წილი დაღლა და ნაოჭიც არ მიგემია, მივდივარ ბედნიერი და გულდაწყვეტილი, აი ეს ბიჭი ჩემს წინ რომ ზის და სულელურ თემაზე ელაპარაკება მამაჩემს, არ მემეტება დასატოვებლად... მთელი ამ ხნის მანძილზე ვცდილობდი ისე ახლოს მომეყვანა ჩემამდე რომ შევსისხლხორცებოდით ერთმანეთს, მაგრამ ვერ მოვახერხე, მაგიჟებს ის ფაქტი, რომ შეიძლება დილით გავიღვიძო და სულაც ვერ ვიცნო, ვგრძნობ ასე მალე და ხშირად მოხდება, რატომ დავრთე ნება რომ წამოსულიყო და ამ ყველაფრისთვის სახეში ეცქირა.

ფიქრი ოცდამეთხუთმეტე

სადაცაა შუაღამე გადავა,  მაისის ხმაურიანი, დღის ლოგიკური დასასრულია, მწვანე მოლის შუაში, ოდნავ  შემაღლებულ საცეკვაო მოედანზე რამოდენიმე წყვილი ზანტად ირხევა, ჰაერში ალკოჰოლის და პიროტექნიკის კვამლის სუსტი სუნი იგრძნობა. მთავარი სტუმრები და ამ დღის მთავარი გმირები, კარგა ხანია წავიდნენ დანარჩენები კი სხვადასხვა მიზეზის გამო ისევ აქ ვართ.

 თეთრ არშიაშემოვლებულ სკამზე ვზივარ და შიშველი ფეხები მეორეზე შემომიწყვია, ახლა ვგრძნობ რამდენად დამღლელი იყო დღე, ახლა ვგრძნობ დაუკმაყოფილებლობას და უსაღვრო მონატრებას წარსულებისადმი, რომლებიც ახლა ალბათ რიოსკენ მიმავალ თვითმფრინავში ეკონომ კლასის განყოფილებაში სხედან და დაღლილები იხსენებენ გასულ დღეს.

“მგონი დროა წავიდეთ” არსაიდან ჩნდება პეტერი, იმ სკამზე ჯდება, სადაც წამის წინ ფეხები მედო, მერე ჩემს ტერფებს ხელებში იქცევს და მსუბუქ მასაჟს მიკეთებს, მეღუტუნება, მაგრამ, სასიამოვნოდ, სანაცვლოდ მხოლოდ ვუღიმი და ფუჟერიდან ვარდისფერ შამპანურს ვწრუპავ, ალბათ მეათასე ყლუპია, არასრულწლოვანივით მთელი დღეა ჩუმად ვსვამ, ახლა კი ეს აღარ მადარდებს, პეტერი არ იმჩნევს, ხელის მსუბუქი მოძრაობით იხვეტს თმას კეფისკენ და ისევ ჩემს ფეხებს უბრუნდება.

  სმოკინგის ნარჩენები აცვია, მუქი ჟილეტი, თეთრი პერანგი და გახსნილი ბანტი, ისიც დაღლი და შემთვრალი ჩანს, სიგარეტის და სპირტიანი სასმელის  სუნს აფრქვევს.

  “დღეს არ მითქვამს რომ საოცარი იყავი… ძალიან ლამაზი”

ფიქრი ოცდამეთოთხმეტე

    გარეთ წვიმს, ზამთრისთვის შეუფერებელი, მსხვილი წვიმაა, ოთახში ჟალუზები აწეული დამხვდა, არ ვიცი რამდენი ხანი მეძინა, საათი, დღე. ბოლო დროს საწოლიდან თავის აწევაც აღარ მინდება, გაუფერულდა ყველაფერი, განაცრისფრდა. ძილში ვნახე სიზმარი, ფერადი სიზმარი… როგორ ვიჯექი კლდის ნაპირას ხის სკამზე და ფეხებს ჰაერში ვაქანავებდი. ზურგსუკანა მინდვრიდან, საღამოს ნიავს  ლილიების და გვირილების სურნელი მოჰქონდა, მე ისევ გრძელი, ქერა თმა მქონდა და ქარის წამოქროლებაზე სახეზე მედებოდა. ვიჯექი, ვუყურებდი მომაკვდავ , ცეცხლისფერ მზეს და ვფიქრობდი: “ხომ შეიძლება დღე 48 საათიანი იყოს,ამ დროში გაზაფხულსაც მოვესწრებოდი, ბევრ ყვავილსაც, ქორწინებასაც, საოჯახო კრედიტს ბანკიდან, სამ შვილს…. მასთან ყოფნას, მასთან ყოფნას, მასთან ყოფნას…” ბოლო ფრაზა მელოდიური იყო, მინორული სიმღერასავით. კლდის ქვემოთ, სილიან ზღვის ნაპირზე ის იჯდა, მზეს მიფიცხებული, თან თვალს ჩემსკენ აპარებდა, მერე ვიღაცა მოვიდა, გვერდით მომიჯდა, მის არსებას ისე ვგრძნობდი როგორც სიცივეს, ვერ ვხედავდი, მაგრამ ვიცი რომ შემემხედა ჩამომჭკნარი სახე და მუქი შავი, ღილივით თვალები ექნებოდა. “იცნობ მას?” შემეკითხა უხმოდ. წამში გამიელვა მილიონობით მოგონებამ, სიცილმა, ტირილმა, კივილმა- ვნებიანმა კივილმა, ოფლის წვეთებმა საფეთქელთან , ზურგს უკან დამალულმა თაიგულმა, ბილიარდის ბურთებმა, შუა ქუჩაში მდგარმა, თმააქოჩრილმა კაცმა, შავმა ინფინიტმა ნაწვიმარ ქუჩაში და მაინც დავიჩურჩულე: “უკვე აღარ”, “ასე ჯობია” მიპასუხა და სიზმართან ერთად გაქრა.

  სამუშაო მაგიდაზე ლარნაკში აწყვია თითქმის დამჭკნარი გვრილები, ფანჯრის გარეთა რაფაზე ხმაურით ეცემა ზამთრის  წვიმის წვეთები, ელოლიავებიან მინებს, ზედ ეკვრიან, თითქოს უნდათ მასში შეაღწიონ , უკარება მინა კი ამსხვრევს მათ და ცრემლად დაღვრილებს ქვემოთ, ალუმინის რაფისკენ ისტუმრებს.