“მინდიხარ!” ტუჩების მოძრაობით მეუბნება მაგიდის მეორე მხრიდან.
პეტერის ჩამოსვლასთან დაკავშირებით წვეულება გამართეს
სახლის უკანა ბაღში, ვაშლების ქვეშ.
სახეაწითლებული იოსი ლუსიანასთან ჩახუტებული წევს
ჰამაკში, დედაჩემი მთვრალ მამაჩემს ეჩხუბება, პეტერი ღიმილით მიყურებს და მერე ისევ
იმეორებს
“მინდიხარ.”
“მინდიხარ.”
სამი კვირაა არ მინახავს, ორი კვირის წინ შოკური
შეტევა მქონდა, ისევ საავადმყოფოში ვიყავი და ისევ გამოვიქეცი, როგორღაც ახერხებენ
გამიწელონ სიკვდილის პროცესი, მაგრამ უკვე ისე გამოვიყურები როგორც მოსიარულე მკვდარი
და პეტერს კიდევ ერთხელ უნდა ჩემთან დაწოლა.
შალის პლედს მჭიდროდ ვიხვევ სხეულზე…
“მგონი აცივდა” ტყუილის გამო ბურძგლები მაყრის, ან იმის გამო, რატომაც
ამ ტყუილს ვიძახი “წავალ დასაძინებლად”
“წამოგყვები” ამბობს დედაჩემი და დასახმარებლად იწევს
“მე თვითონ”
