ქალაქში გაზაფხული შემოდის. გვიანია მაგრამ თავსხმა წვიმის დროსაც გულს გაგივსებს შეგრძნება, რომ მალე გამწვანებულს ნახავ ხეებს.
სამსახურიდან სახლშ ვბრუნდები, ფეხით. ქუჩაში წვიმის ნიაღვრები მოდის. თხლად მაცვია, თხელი საგაზაფხულო ქურთუკი, ჯინსი და ბოტასები, მაგრამ არას დაგიდევთ, მიყვარს ჩემი სხეული თავისუფლებას როცა გრძნობს.
ვფიქრობ ათას სისულელეზე და ყველაზე ნაკლებად იმაზე რაც წესით უნდა მაწუხებდეს. პეტერი უკვე ორი კვირაა არ გამოჩენილა, ჩხუბის პირველ დღეებში საკუთარ თავს ვადანაშაულებდი, სასიკვდილო განაჩენი ნაადრევად გამომქონდა, მაგრამ ბოლო დღეებია სრულიად მშვიდად ვარ, არც მახსენდება პეტერი. იქნებ ყველაფრის ასე დამთავრება უკეთესი გამოსავალი იყოს, იქნებ ყველაფრის გართულებას ასე ჯობდა- თავს ვიმშვიდებ და ვცდილობ სივრცეს გავუღიმო, ბოლოს და ბოლოს გაზაფხულია.
სამსახურიდან სახლშ ვბრუნდები, ფეხით. ქუჩაში წვიმის ნიაღვრები მოდის. თხლად მაცვია, თხელი საგაზაფხულო ქურთუკი, ჯინსი და ბოტასები, მაგრამ არას დაგიდევთ, მიყვარს ჩემი სხეული თავისუფლებას როცა გრძნობს.
ვფიქრობ ათას სისულელეზე და ყველაზე ნაკლებად იმაზე რაც წესით უნდა მაწუხებდეს. პეტერი უკვე ორი კვირაა არ გამოჩენილა, ჩხუბის პირველ დღეებში საკუთარ თავს ვადანაშაულებდი, სასიკვდილო განაჩენი ნაადრევად გამომქონდა, მაგრამ ბოლო დღეებია სრულიად მშვიდად ვარ, არც მახსენდება პეტერი. იქნებ ყველაფრის ასე დამთავრება უკეთესი გამოსავალი იყოს, იქნებ ყველაფრის გართულებას ასე ჯობდა- თავს ვიმშვიდებ და ვცდილობ სივრცეს გავუღიმო, ბოლოს და ბოლოს გაზაფხულია.
No comments:
Post a Comment