ერთადერთი რასაც არ შემიძლია გულგრილად ჩავუარო გვერდით წიგნების მაღაზიაა. ეხლაც შიგ ვარ. ახალი წიგნები თითქმის არაფერია, ბუკლეტების ყიდვას კი არ ვაპირებ, რა თქმა უნდაუნგრულად ვერ ვკითხულობ (ჯერ) და ინგლისური გამოცემებიც არც ისე ბევრია, ვფიქრობ,ვფიქრობ, ვათვალიერებ ხალხს, ცოტა არ იყოს და მომწონს ეს თავის თავში ჩაკეტილი"ჩათხრობილი" სახეები, ფანტაზიას რომ არიან მინდობილნი, თუმცა მათი ოცნებები უფრომრავალფეროვანია, (ვიდრე რომელიმე რიგითი მოქალაქისა) უსაზღვრო და თანაც უმომავლო, დაბადებისთანავე დასაღუპად განწირული, თუმცა ეს ხალხი არ ჩერდება მკვდარი ოცნებების წინ და ცრემლს არ ღვრის, პირიქით, ცდილობენ მათი ადგილი ახალგამოჩეკილი,ჯერ კიდევ ფეხაუდგმელი სურვილებით შეავსონ და მერე დადიან ქუჩებში, სხედან პარკში,თავიანთ სახლში... აანალიზებენ წაკითხულს ან აძლიერებენ ნდომას. ზუსტად ეს მომწონს მათი, თავიანთი თავი სურვილებისთვის რომ აქვთ მიძღვნილი და რომ არ აინტერესებთ რასფიქრობს ხალხი, მათი ჩაფიქრებული სახის დანახვაზე.
ხელცარიელი გამოვდივარ მაღაზიიდან, ჩახუთული ჰაერი მზით გამთბარით იცვლება. სახლამდე გზას ველოსიპედით ვაგრძელებ, გუშინდელთან შედარებით სუსხია დღეს, კოფთა მაცვია, რომელიც რაღაცნაირად მბოჭავს, მზად ვარ შემოიგლიჯო, მაგრამ სიცივისაც მეშინია.
რამოდენიმე წუთი ღიღინში გავტარე და გმირთა მოედანსაც მივადექი, ვერ გეტყვით ამ ადგილში რამიზიდავს, მაგრამ აშკარაა თითქმის ყოველდღე რომ დავდივარ აქ, გიტარისტი ისევ ზის და გიტარაზე უკრავს,ჩანს მასაც ჩემსავით უყვარს ეს ადგილი ყოველდღე რომ აქაა, ვაჩერებ ველოსიპედს და იმ ბიჭს კიდევ ერთხელ ვახვედრებ ობიექტივში.
ყოველთვის მინდოდა გიტარაზე დაკვრა მცოდნოდა,მაგრამ ჩემმა ინდიფერენტულმა მშობლებმა უარი მითხრეს, რა საჭიროაო. ეგეც არა, სხვა საკრავზე მაინც მესწავლა დაკვრა, ბონჯოზე, ორღანზე ან არფაზე.. არა, ამ მხრივ ყოვლად გაუნათლებელივარ და ბაბუას ნაანდერძარი ესპანური გიტარაც ისე გაგუდა მტვრისგან სხვენში ვერაფერი შევამჩნიე. ასეა თუ ისე, დღეს მხოლოდ ვტკბები სხვისი დაკრულით და ჰაეროვან, არარსებულელ ექტრო გიტარის სიმებს გამწარებით ვუსვამ მედიატორს.
გასაღები როგორც იყო ამოვაძვრინე ჩანთის ძირიდან.
ყველაფერი ისევ ისე მხვდება სახლში,დასარეცხი ჭურჭელი ნიჟარაში,ტანსაცმელი აბაზანაში, ასალაგებელი საწოლი...
რადგანაც დღეს ადრე დავბრუნდი დავალაგებ ალბათ, თუ რა თქმა უნდა სხვა რამემ არ ჩამითრია. ვრთავ მადუღარას და კომპიუტერს, "New Folder (6)"-ს და ფოტოაპარატიდან სურათებს იქ "ვყრი". თვალში მხვდება ბოლო სურათი, Zoom In დაახლოდან ვხედავ იმ მუსიკოსს, ზის იოგის პოზაში, ფეხმორთხმული და თვალდახუჭული უკრავს...
კივის მადუღარა. ჯობია თავი დავანებო ამ სურათებს და მივხედო სამზარეულოს...
No comments:
Post a Comment