ფიქრი პირველი

     მზის ამოსვლით დაიწყო დილა.

 მაგარი, უშაქრო ყავის დალევის შემდეგ, ჩავყარე ჩანთაში ის ნივთები ხელში რომელიც მომხვდა და ქალაქში გავედი, სახეტიალოდ.

 ბოლო კვირების განმავლობაში მეტი არც არაფერი მიკეთებია, აქაური ერთფეროვნებაც მომბეზრდასავით. დავდივარ ფოტოაპარატგადაკიდებული და ობიექტივში ვაქცევ ყველას დაყველაფერს, ამიტომაცაა ჩემი ნოუთბუქის С დისკს საგრძნობლად რომ შეეტყო თავისუფალი გეგა ბაიტების დაკარგვა. ცოტა ხანია რაც მივხვდი სურათების გადაღება რომ მეხერხება, მე ვფიქრობ ასე თორემ სხვებისთვის აზრი არც კი მიკითხავს, რაც არ უნდა იყოს, მთავარია, მე მსიამოვნებსამა თუ იმ საგნის და ადამიანის ფირზე აღბეჭვდა და ყველაფერი სულერთია დანარჩენი.

თითქმის ერთი თვეა , რაც ბუდაპეშტში ვცხოვრობ.ვერ ვიტყვი რომ არ მომწონს აქაურობა, პირიქით,ძალიან მაგარია  სარკესავით ალაპლაპებულიფართო მოედნები, ტალახიანი დუნაი თავისი ხიდებით,  სუფთა შადრევნები... ამ ქალაქ შისიცოცხლე დუღს და ამიტომაც მიყვარს... აქ წამოსვლა რომ შემომთავაზეს, ჩემი რეაქცია:

 -სად? ბუდაპეშტი? ეგ რისი ქალაქია?

 მაინც დავთანხმდი, მთავარი იყო გავცლოდი ყველას და ყველაფერს ნაცნობს, ახალი ცხოვრებადამეწყო უცხო გარემოში, თავში კიბოს მეტასტაზებით, რომლებიც ჯერ კიდევ მაშინ საკმაოდ პატარები იყვნენ რომ არ შევეწუხებინე.

 სამუშაო იყო.... იყო კი არა არის, უბრალო.
თავისუფალ გაზეთში, თავისუფალ რეპორტიორად,ადვილად შესაგუებელი და ადვილად ასატანი.

 ტრაპზე ფეხი შევდგი თუ არა, მაშინვე მეცა თავისუფლების გრილი დასასიამოვნო სუნი, ჩემი ყველა მარწუხი, რომლებიც ძველ ცხოვრებასთან მაკავშირებდა მივატოვე თვითმფრინავში  და Tierra Nueva-ზეახალდაბადებული ბავშვივით დავდგი ფეხი.

 ბინა გამომიყვეს  გარეუბანში,ხმაურიან ქუჩაზე, წინა ფანჯრებიდან ტრანსპორტის, უკანა ფანჯრებიდან ეკლესიის ზარების ხმა ისმის სულ,მაგრამ მივეჩვიე და ახლა არც ისე გამაღიზიანებლად ჟღერს, როგორც პირველ დღეებში. ჩემი ბინა პატარა ქუჩაზე დგას, თითქმის ყველა სახლი ერთნაირია აქ, ექვს ან შვიდ სართულიანი წინ დიდი ფანჯრებით და რიკულებიანი აივნებით. ზუსტად ამ ფანჯრებთან, სავარძელში ჯდომა მიყვარს და ტროტუარებზე თავლის დევნება, ხანდახან მოვიმარჯვებ ხოლმე ფოტოაპარატს დამათ სურათებს ვუღებ, ამის გადამკიდე, ზოგიერთი მეზობელი აივანზეც არ გამოდის მოუწესრიგებელი.

 ოქტომბერი სადაცაა ენკენისთვეს შეცვლის, შემოდგომაა უნგრეთში, თბილი შემოდგომა,ისეთი რომ მაისურებით დავდივარ ისევ.

 სანამ ამ გადახვევას თუ შესავალს ვწერდი გონებაში,მოვედი კიდეც გმირების მოედანთან. სწორედ ამ მოედანს ვგულისხმობდი "ალაპლაპებული" რომ ვთქვი. გავიხადე კედები და ფეხშიშველი დავრბივარ მტრედებს შორის ,გიტარის ხმა ისმის. ხომ არ წავიცეკვო? 

 ამ  დილას სხვანაირია ეს ადგილი, მზის სხივები ათინათებად დარბიან და მტრედებს აფრთხობენ, არა რა უნდა გადავიღო სურათი. კადრში მგონი ბიჭიც მოხვდა გიტარით ხელში... საკამოდ კარგი გამოვიდა...

 ზარია ტელეფონზე.

ჩემი თანამშრომელია...

 მოდიხარო?

 მივდივარ, მივდივარ...

 ეჰ, შემომეფანტა ყველა მუზა..