ერთ-ერთი მიზეზი რატოც შემოდგომა და წვიმა მიყვარს, არის გუბეები, უფრო სწორად გუბის ანარეკლები, სულ სხვანაირად რომ ჩანს მათში გარემო (Brown-Black) ამიტომ დღეს საწოლიდან ძლივს გამომძვრალმა ფარდები რომ გადავწიე და ისევ წვიმდა გული არ შემწუხებია, პირიქით, ჩემი ორკვირიანი შვებულების მეთორმეტე დღის გეგმები დავაწყვე:
. "მფუფქარე" შხაპის მიღება;
. სახლის დალაგება;
. ქალაქში გასვლა (ყველაზე მეტად გაწელილი);
.სახლში დაბრუნება და დაძინებამდე ფიქრი.
პირველი ორი ხო და მესამე მეოთხე:
შესაბამისად გამოვეწყვე: საწვიმარი, ბოტები და ქოლგა, რომელიც გაუშლელი დამქონდა მთელი დღე, ველოსიპედს გადავაჯექი და ჰეე...
შედეგიანი გასეირნება გამოვიდა, მოვაგროვე ათეულობით კარგი სურათი ჩემი "New Folder(6)"-ისთვის, ერთ-ერთ ქუჩაზე სადაც ძველ ნივთებს ყიდიან შევიძინე ნახატი და მოხუცი ბუკინისტისგან რემარკის საკმაოდ ძველი დაბეჭდილი წიგნი. ეს დღის მეორე ნახევარში მოხდა,როცა მზე უკვე გამოსული იყო, ასევე ჩემს საუკეთესო მეგობარს "ჰერმესის შვილობილს-ჯასპერს" სინამდვილეში Kiskiralylany ქვია ამ სტატუეტს, ვესტუმრე, ხანდახან მივუჯდები ხოლმე და ველაპარაკები, მაგრამ დღეს არ მეცალადა მისალმებით შემოვიფარგლე.
როგორც ვთქვი, რამოდენიმე საათით მზეც იყო გამოსული და საკმარისი იყო კიდეც დედამიწისთვის ორთქლი აედინა, ხალხიც გამოეფინა ქუჩაში, საღამოს ისევ გაწვიმდა.თავსხმას ნაცნობ, კარგად ჩამთბარ კაფეში შევასწარი, თუმცა რა ვიცი პაბი უფრო ეთქმის ამადგილს ვიდრე კაფე. ვიტრინასთან შევამჩნიე ჩემი ნაცნობი მუსიკოსი რომ იჯდა მარტო, ჩაის სვავდა და გარეთ იყურებოდა. ყავის დალევას რომ მოვრჩი, ზუსტად მისი მაგიდის გვერდით ჩავიარე, გავჩერდი და გამარჯობა ვუთხარი, გაკვირვებულმა რომ ამომხედა პატარა გოგოსავით დავფრთხი და გავვარდი გარეთ.
ჩემი ცხოვრების რვაათასშვიდას მერაღაცე დღეა და ხუთი ათას მერაღაცეჯერ მოვიწყინე მარტოობის გამო, დამასევდიანა წვიმამ, და ასე მარტო, გამათბობლის წინ მჯდარი და სარკმელს მიშტერებული ისევ მივმართავ ჩემს სადღაც "მოუსავლეთში" გადაკარგულთანამეცხედრეს:
მწყურიხარ, მსურხარ, რაღაც სხვა ძალით, ძალზე მარტივად, ურცხვად და შიშვლად...
წლები შევალიე ჩემი პრობლემების და ნაკლოვანებების დამალვას და როგორც იყო შევქმენიჩემი ნიღაბი, არც პესიმისტური და არც ოპტიმისტური, არც უბედური და არც ბედნიერი, ისე ვიყავი მისი მორთვა-მოკაზმვით დაკავებული გამომრჩა მთავარი პრობლემა, რომელმაც დამამარცხა.
ხალხში ისე მიჭირავს თავი თითქოს თითქოს თავისუფალი, დამოუკიდებელი ქალი ვიყო,თითქოს არავის დახმარება არ მჭირდებოდეს, გულის სიღრმეში კი საშინლად მჭირდება ადამიანები, მითუმეტეს მეორე ნახევარი, თუნდაც შეყვარებული, რომლისთვისაც შემეძლება ყველაფრის მოყოლა, არ მაგრძნობინებს მარტოობას, მომატანინებს სახლში ორჯერ მეტსაჭმელს და სახლის კარებს გავაღებ თუ არა მთელი ხმით დამაყვირებს "მოვედი, საყვარელო!"
სადაც არ უნდა გამოვჩნდე, ანუ ნაცნობთა წრეში ყოველთვის ვიქცევ ყურადღებას, როგორც ექსტრავაგანტული და ყველაზე თავისუფალი პიროვნება და მაინც, "ჩემს ბუნაგში" ყოველთვის მარტო ვარ, ვრთავ მუსიკას და ისე ვიძინებ. ნაცნობები ყოველთვის შურით მიყურებენ, თავად კი მთელ ენერგიას ჩემი ნიღბის შენარჩუნებას ვახმარ და საბოლოოდ მე ვრჩები "Out of Energy"ამიტო ასე დაცლილს ძალა აღარ მრჩება ნამდვილი მარია ვიყო, ისეთი როგორიც სინამდვილეში ვარ, ადამიანი რომელსაც ბედნიერებისთვის სხვა ადამინები ჭირდება...
კი არ ვტირივარ, გადახსნილი მაქვს მთრთოლვარე სისხლის ყოველი არხი...
კი არ ვტირივარ, ფანჯრის მინაზე მიწებებული ყინული გალღვა...
და თუ ხო, მერე რა რომ ვტირივარ... არაა ჩემგან გასაკვირი...
ნახევრად სველ ფურცელს ვშლი და იწყება ციტატით : მსოფლიოში მხოლოდ ერთი კანონი არსებობს - გააბედნიერო საყვარელი ადამიანი. (სტენდალი)
No comments:
Post a Comment